Otwórz pudełko
Wpadam w schematy. Zauważyłam, że zawsze chce do czegoś powracać. Do bezpiecznego wyjścia, nad którym mam kontrolę i władzę. Wiem, jak coś się potoczy, więc czuję nad czymś przewagę. Zaczynając pisać tekst zazwyczaj opisuje to, jak trudne są początki jego pisania. Często mam ochotę powracać do niegdyś ukochanych piosenek, aby poczuć się jak wtedy. Przypomnieć sobie ten stan i moment, w którym się znajdowałam. Zupełnie nieświadomie potrafimy zamknąć się w pudełku naszych doświadczeń. Oklejając je taśmą, mimowolnie odcinamy się od teraźniejszości, zagłębiając się w to co minęło. Nie chodzi mi już nawet o analizowanie, ani „rozdrapywanie ran”. One są zmorą każdego pójścia naprzód. Powracanie i rozmyślanie nad tym co było, jak i dlaczego, jest oczywistym krokiem w tył. Ale co możemy począć na podświadome lęki przeszłości? A przecież czasem przychodzi taki moment, w którym uświadamiamy sobie, że tak bardzo utkwiliśmy w jakimś schemacie, że nawet nie potrafiliśmy go dostrzec. Rut