Pozornie Niewidoczne

Lecąc samolotem, nabrała nieprzepartej ochoty pisania. Przez kilka dni buzowały w niej emocje, które pragnęła przelać na kartkę. W zasadzie nic się nie stało, ale jej myśli jak zwykle powędrowały za daleko. Wiele spraw przemknęło przez jej głowę, wiele kroków, rozwiązań. Zapętlała się w swoich marzeniach, łącząc z nimi wszystkie skrywane lęki. I to właśnie dlatego pojawiły się te wątpliwości. Wyjrzała przez malutkie okienko, za którym zobaczyła to, co miała nadzieję widzieć. Białe obłoki. Wyglądały jak najmiększa piana, której nie omieszkasz się nie dotknąć. To było jedyne, co lubiła podczas lotu. Ten wyjątkowy widok za oknem. Wyjątkowy, bo przecież nie zawsze się pojawiał. Bywało niebo bezchmurne, przez które przebijała ta sama, zwykła ziemia, którą widzi na co dzień, która już dawno ją zmęczyła. Odległość niczego nie zmienia. Z lotu ptaka miasta wyglądały przecież tak samo zwyczajnie, jak zwykle. Inaczej natomiast było z pienistymi chmurami, krainą bieli. Wtedy mogła poczuć coś...

Dlaczego po długiej nieobecności musiałabym wrócić z czymś „przełomowym”? Nie mogłabym po prostu, jakby nigdy nic, znów zacząć pisać? Bo niby dlaczego ta notka miałaby dotyczyć powrotów, ulotności chwil, albo „niedoścignięcia” czasu? Może lepiej po prostu wrócić, pisząc o niczym. Wczoraj, widząc w sklepie jedną z moich ulubionych płyt na przecenie, pobiegłam z wielkim entuzjazmem do kasy. Słysząc dźwięk skanowanego kodu, przypomniałam sobie, że nie wzięłam karty, przez co nie miałam jak zapłacić. Za pewne większość wolałaby przeczytać właśnie o tym moim nieszczęsnym „wypadku” niż śledzić informacje o katastrofie lotu w Algierii, gdzie zginęło ponad 200 osób. I ważnym pytaniem jest dlaczego? Podobno człowiek z natury chce być dobrze poinformowany. Już w starożytności Platon, a później Arystoteles, w „imię dobra i sprawiedliwości”, walczyli o prawo do informacji i wyrażania własnych opinii. Uważali, że każdy zasługuje na to, aby wiedzieć. W taki razie dlaczego wybieramy...