GOOD FILMS MAKE LIFE BETTER

Zazwyczaj, każdą wolną chwilę spędzam, myśląc o tym, jaki dobry film mogłabym w danym momencie obejrzeć. Wyrosłam już z ograniczania się do jednego gatunku, choć chyba nadal jestem najbardziej przywiązana do dramatów. Być może bardziej z sentymentu niż przekonania. Uważam jednak, że poświęcenie swojego czasu na obejrzenie jakiegokolwiek filmu jest zdecydowanie dobre i zrozumiałe.

Wiele razy spotykałam się ze zdaniem, że film jest jedynie „umysłowym lenistwem”, pozbawionym wszelkich wartości, a przede wszystkim niszczącym naszą wyobraźnię. Absolutnie nie mogę się z tym zgodzić i chcę stanąć w obronie kinematografii. 

Owszem, przyznaję, że film potrafi być formą relaksu i odstresowania, dlatego wyróżniamy różne rodzaje i gatunki filmowe. Jedni są zwolennikami klasyki horroru, wybierając dzieła Hitchcock’a, następni wielkimi fanami „Gwiezdnych wojen”, aby jeszcze inni płakali za śmiechu przy komediach Woody’ego Allena. Przecież większość filmów jest przepełniona emocjami, więc jak można nazwać go czymś gorszym niż inne dziedziny sztuki? Dlaczego przypisuje mu się negatywne cechy i mówi, że nie jest w stanie niczego w nas rozwinąć i nauczyć? Sam moment odpoczynku jest już pozytywną stroną oglądania tego rodzaju twórczości, jednak owa czynność ma ich znacznie więcej.

Myślę, że najważniejszym zadaniem filmu, jest wywołanie jak najwięcej emocji. Widz powinien śmiać się, płakać, przeżywać każde „wzloty i upadki” bohaterów. Właśnie dlatego wyróżniamy tak wiele gatunków filmowych, aby każdy znalazł coś odpowiedniego dla siebie, aby mógł wybrać ten właściwy, który dopasuje się do danego samopoczucia i humoru.

Jedną z większych zasług, którą możemy przypisać filmowi, jest możliwość przeżycia katharsis. Wzbudzenie u widza litości, trwogi i smutku ma za zadanie oczyścić jego umysł z tych doznań. Uwolnienie własnych emocji oraz „oczyszczenie głowy” z przytłaczających myśli i wyobrażeń, stało się celem niektórych gatunków tej sztuki. Z drugiej strony szukamy w nich też pozytywnych uczuć, chcąc oderwać się od własnej rzeczywistości. Mamy nadzieję, że dzięki temu, choć na chwilę, znajdziemy się w innym świecie. Większość z nas chciałaby być bohaterem. Wybierając odpowiedni film, mamy szanse przeżyć coś, czego w realnym życiu byśmy nie doświadczyli, a co być może, przeżyć byśmy chcieli. Identyfikując się z postaciami, stawiamy się na ich miejscu, myśląc o własnych reakcjach i zachowaniach.
Co więcej, są filmy, do których chcemy wracać. Wywołały w nas na tyle silne emocje, że pragniemy powrotu. Sentymentalnie przywiązujemy się do bohaterów lub sytuacji widzianych na ekranie, czasem dopiero po wielu latach sobie o tym przypominając. Dla prostego przykładu, czy nie z wielką radością oglądamy bajkę z dzieciństwa, którą często znamy już na pamięć, jednak przypominając sobie o tym beztroskim czasie, pragniemy, choć przez chwilę poczuć się znowu dzieckiem? 

        Dodatkowo kinematografia jest na tyle dziwną dziedziną sztuki, że łączy w sobie niemal wszystkie jej rodzaje. Aktorstwo, muzyka, teksty, taniec, czy zdjęcia, wszystko to sprawia, że dzieło widziane na ekranie jest całością. Jednak sprawą sporną jest to, czym owa całość tak naprawdę jest. Odegraniem życia, jego naśladowaniem, czy odbiciem?

Wyjście robotników z fabryki Lumière w Lyonie (fr La Sortie de l'usine Lumière à Lyon) 

Pierwszy film w dziejach kinematografii pokazany publicznie. Jego projekcja 28 grudnia 1895 trwająca minutę i składająca się z 10 krótkich filmów braci Lumière, podczas pierwszego publicznego pokazu w Salonie Indyjskim "Grand-Cafè" przy bulwarze Kapucynów w Paryżu, jest uznawana za narodziny kina. (https://pl.wikipedia.org/wiki/Wyj%C5%9Bcie_robotnik%C3%B3w_z_fabryki_Lumi%C3%A8re_w_Lyonie)